Test2

İçinde bulunduğumuz şu süreçler elbet geçecek. Geriye baktığımız da eksik kalan yanlarımızın olduğunu fark edeceğiz. Kimi annesini, kimi babasını, kimi evladını ve kimi de gelinlikle görmeyi beklerken sevdiğini, kefenlemiş olduğunu gelinlik yerine. Hayatın yeniden düzene gireceği, her şeyin normalleşip: maskesiz, kolonyasız, eldivensiz bir şekilde evden çıkacağımız günlerimizde gelecek. Çoğumuz “Nerede Kalmıştık?” diyeceğiz… Sevdiklerini kaybedenler yeniden gülmeyecek mi? İşine gitmek için ...

Hadi başlayalım. Tane tane, sakin sakin dökelim içimizi. Ne de olsa dertleşmek için onlarca arkadaşımız var iken, biz yine dönüp dolaşıp kendi limanımıza sığınıyoruz. Çünkü amacımız başka limanları da dert ile boğmak değil ve o meşhur “Anlıyorum.” kelimesini duymak hele hele anlamadıklarını hissetmek hiç değil.                 Yaşamayanlar bilmez, suç da onlarda değil zaten. Herkesin yaşadığı ve nefesi yeterse yaşayacağı şeyler ...

Yaşadığımız şu fani hayat içerisinde bu iki sorunun da muhakkak yerine ve zamanına göre önemi fazlasıyla bizleri alakadar ediyor, daha doğrusu etmesi lazım geliyor. Öyle ki karşımıza çıkan olaylara verdiğimiz bu iki cevaptan birisi, bizi toplum içinde bir yere yerleştiriyor. Yerleştirdiği gibi vicdanımıza yani vicdanı olanlara ya huzur ya da huzursuzluk tesir ediyor. Zira muhakeme yeteneğimiz bize gelince en iyisi ...

Geçenlerde bizzat şahit olduğum bir olay adeta deprem etkisi oluşturdu bende. Körelmiş, hissizleşmiş, ne için mevcut olduğu unutulmuş kalbimi yeniden hatırladım. Asırlık iki çınarın birbirine bakışlarını, sözlerini, gözlerinde ki duyguyu “Edep Ya Hû” deyip bizlerden saklamalarına senelerce şahitlik ettim bilinçli ve bilinçsiz.                 Bizler biliriz ki “Her yaşayan ölür, her yeni eskir.” ve bu sebeple yaşamımız boyunca bunu bilerek hareket ...

Evlat oku ve adam ol. Okumayan hamal olur, amele olur, köle olur, kendisi olamaz ve velhâsıl bu serüvende kaybolur…                 Yeni eğitim ve öğretim yılının açılması münasebetiyle fazlasıyla bu sözleri öğrenci kardeşlerimiz duyar oldu, zamanın da herkesin veya çoğunluğun duyduğu gibi. Senelerdir idrak için uğraştığımız ve “Adam ol!” cümlesini anlamaya çalıştığımız eforu keşke gerçek mana da ne isteğimizi dile vurmak ...

Aç kapıyı Veysel Efendi! Evet bu replik meşhur hababam sınıfının aklımızda yer eden belli başlı repliklerinden biri hiç tartışmasız. Fakat bu replik hep maçlar için mi olacak? Statları hınca hınç dolduran bizler, tuttuğumuz takım gibi kardeşlerimizin acılarını da benimseyebilecek miyiz? Gördüğümüz yüzlerce hatta binlerce işkence ve zulüm fotoğrafına rağmen ki bunların hepsi sahte dahi olsa, birisinin gerçek olma ihtimali bile ...